Masy bitumiczne zamiast papy

To, jaką masę zastosujemy w konkretnym przypadku zależy przede wszystkim od warunków wodno-gruntowych.

Masy cienkowarstwowe

Za pomocą mas  cienkowarstwowych można wykonać hydroizolacje przeciwwilgociowe na powierzchniach pionowych. Bardzo istotne jest to, aby sucha pozostałość aplikowanej warstwy nie była cieńsza niż 1 mm (zużycie ok. 1,5 kg/m2). Do izolacji fundamentów masy cienkowarstwowe można stosować tylko wtedy, gdy budynek jest niepodpiwniczony oraz występują bardzo dobre warunki wodno-gruntowe, tzn. gdy woda infiltracyjna swobodnie przesiąka przez grunt i nie wywiera ciśnienia hydrostatycznego na izolacje.
     
Masy grubowarstwowe

Do wykonywania hydroizolacji przeciwwodnych budynków oraz fragmentów budowli w części podziemnej przed wodą wywierającą ciśnienie hydrostatyczne (ale także wodą nie wywierającą takiego ciśnienia, ale w trudnych warunkach wodno-gruntowych) – zarówno w powierzchni pionowej, jak i poziomej – stosujemy masy grubowarstwowe KMB. Masy te aplikuje się metodą szpachlowania na wszystkie mineralne materiały budowlane, stosowane do wznoszenia fundamentów oraz murów piwnicznych. Konieczna jest ocena stanu podłoża, usunięcie luźnych i niezwiązanych cząstek oraz wszelkich innych substancji mogących pogorszyć przyczepność. Należy zwrócić uwagę na wilgotność podłoża. Masy KMB z reguły tolerują pewna wilgotność podłoża przy nakładaniu. 

Podłoże bez pęcherzy

Podczas nakładania mas KMB na podłożach betonowych, szczególnie w miesiącach letnich, może dochodzić do tworzenia się pęcherzy pod świeżą powłoką. Odpowiedzialne za ten stan rzeczy są najczęściej, niewidoczne gołym okiem, zamknięte pory pokryte mleczkiem cementowym. Powietrze zamknięte w porach rozszerza się pod wpływem temperatury i powoduje lokalne odspojenia powłoki od podłoża, przejawiające się w postaci pęcherzy. Dlatego konieczne jest usuniecie mleczka cementowego i otworzenie porów.

We wszystkich kątach wewnętrznych należy wykonać fasety. Jeśli wyokrąglenia wykonujemy z zapraw mineralnych – najlepiej systemowych typu PCC – to powinny one mieć promień 4-5 cm.

Aby uzyskać umocnienie podłoża, zmniejszenie jego nasiąkliwości oraz zapewnić lepszą przyczepność izolacji do podłoża (mostek sczepny) zaleca się gruntowanie. Żeby zapobiec tworzeniu się pęcherzy przy powierzchniach o dużych porach, nierównych, jak przy cegłach profilowanych powierzchniowo, potrzebne jest szpachlowanie wypełniające (drapane) masą KMB.  Szpachla wypełniająca musi wyschnąć.

Izolacja plus płyty

Po przeschnięciu zagruntowanej powierzchni nakładamy właściwą izolację pacą lub szpachlą na grubość zależną od typu izolacji. Zaleca się nakładać jednorazowo warstwę nie grubszą niż 2 mm. Po przeschnięciu pierwszej należy nanieść kolejne warstwy. Grubość warstwy nakładanego materiału zależy od przewidywanego obciążenia wodą i wynosi od 2 do 4 mm suchej pozostałości (3-6 kg/m2). Po wyschnięciu hydroizolacji można przystąpić do przyklejenia płyt ocieplających.

Twarde płyty polistyrenowe EPS dobrane na podstawie PN-EN 13163:2004/AC:2006, a XPS dobrane na podstawie PN EN 13164:2003/A1:2005, przyklejać należy na odpowiednio dobrane masy bitumiczne. Niedopuszczalne jest przyklejanie płyt termoizolacyjnych do izolacji bitumicznej na zaprawy cementowe. Płyty izolacyjne należy obciąć ukośnie w rejonie faset (przy płytach zakładkowych najczęściej nie jest to potrzebne). Należy uważać, żeby płyty stały mocno na występie fundamentowym. Powyżej gruntu umacnia się dodatkowo płyty termoizolacyjne za pomocą dybli talerzowych z tworzywa sztucznego.

Małgorzata Kłapkowska, Izohan