Aniela – matka od aniołów

Aniela rodzi tak jak ja w Katowicach, choć trzy dekady wcześniej. Jej serce też wypełnia bezmiar szczęścia. Ma upragnionego syna i jest z niego dumna. Ryszard, czyli „ten, który jest potężny i bogaty”, na swoim życiowym starcie dostaje od losu właśnie matkę. To całe jego bogactwo i jego potęga. Bo Aniela, która jeszcze cieszy się tą niczym niezmąconą chwilą pierwszych dni macierzyństwa, wkrótce będzie musiała stawić czoło całemu światu i zacząć swoje życie od nowa.

Jesteś moim światem

Zastanawiam się kiedy Aniela uświadamia sobie, że jej syn jest inny. Czy studiuje książki w poszukiwaniu odpowiedzi z czego wynika jego apatia i dlaczego nie próbuje siadać? Czy obserwuje inne dzieci i rozmawia z ich matkami? Czy może po prostu to czuje i wie, zanim pada diagnoza lekarska? W końcu potwierdzają się najgorsze przypuszczenia. Nikt nie daje jej złudzeń, że dziecko będzie chodzić, mówić, rozumieć... Na pocieszenie słyszy, że nie jest jedyną matką, którą spotyka taki los. Na świecie co roku rodzą się cztery miliony niepełnosprawnych dzieci – a zatem jest wśród wybranych. Właśnie w tym momencie uświadamia sobie, że jej dotychczasowe życie pod ciężarem nowych wyzwań rozpada się na kawałki. Już nie jest młodą kobietą z zawodowymi aspiracjami, wspieraną przez kochającego męża. Jest samotną matką, która musi w sobie znaleźć pokłady energii, wystarczającej dla dwojga. I znajduje je codziennie, w pierwszych krokach swego syna, w wydawanych przez niego dźwiękach, a potem słowach, w mozolnej nauce zwykłych czynności życiowych. Jest jego matką, nauczycielką i pielęgniarką. On jest jej światem.

Powrót do domu

Gdy Ryszard ma 3 latka Aniela wraca w rodzinne strony. W Brzeziu rodzinę Lekszów wszyscy znają i szanują. Nic więc dziwnego, że od mieszkańców dostają wsparcie i całkowitą akceptację. Wszyscy podziwiają tę silną kobietę, która nigdy nie skarży się na swój los. A że chłopak inny? Może i inny, ale swój. Nie ma więc żadnych problemów z zapisaniem go do tutejszej szkoły. Kończy ją mając 17 lat i nie ma drugiej tak dumnej matki odbierającej świadectwo. W opinii nauczycieli ten sukces jest wyłącznie jej zasługą. To dzięki niej Rysiek  zaczyna mówić. Po wielu latach ćwiczeń z pojedynczych dźwięków zaczynają rodzić się słowa a z nich pierwsze wypowiedziane zdania. Aż przychodzi taki dzień gdy pyta: mamo, jak długo trzeba lecieć na księżyc? I to jest najważniejszy moment w jej życiu bo ma w końcu dowód na to, że Rysiek potrafi myśleć. Ze zdwojoną siłą wozi do go specjalistycznych poradni, sanatoriów, aplikuje leki i prowadzi rehabilitację. Najważniejsze jest jednak to, że jej syn w końcu odnajduje drogę do domu.

Nie ma ciebie – nie ma mnie

„Wiem, że zrobiłam dla mojego dziecka wszystko co tylko można było zrobić” - pisze Aniela do Rodzicielskiego Forum „Przyjaciółki” w 1973 roku. Z czytelnikami dzieli się troskami zwykłej matki wychowującej niezwykłe dziecko. Opisuje jego pierwsze samodzielne zakupy i drobne prace domowe, które potrafi wykonać. Dzięki temu ona może wrócić do pracy, bo choć nigdy na swoją sytuację finansową nie narzeka, życie z zasiłków jest trudne. Zabiera go na wszystkie spotkania organizowane przez grupę charytatywną, wycieczki, przedstawienia. Oglądam zdjęcia ze wspólnych wyjazdów i widzę na nich wysoką, postawną blondynkę, której towarzyszy poruszający się o kulach syn. Zawsze razem, zawsze blisko siebie. Można by pomyśleć, że po latach codziennych zmagań z losem w końcu odnajdują spokój. Przerywa go kolejna, tym razem śmiertelna choroba Ryśka. Umiera na rękach matki 1 stycznia tego roku. Ona dołącza do syna trzy tygodnie później. Znów są razem...

Katarzyna Gruchot