Diamentowe gody – krótka historia Łucji i Karola

On pochodził z Turza, ona z Rudy. Przed ślubem widywali się od kilku lat. To młody Karol zabiegał o serce Łucji. Nieraz dostawał kosza, musiał znosić obecność konkurenta, podczas pogawędek  przyszłym teściem zarzekł się, że jeśli Łucja go nie zechce targnie się na swoje życie. Cierpliwość popłaciła i młoda Łucja w końcu uległa.

Pierwsze lata małżeństwa młodzi spędzili u rodziców. W 1958 r. wprowadzili się do domu w Rudzie, który sami budowali przez dwa lata. Karol znalazł pracę w kopalni Chwałowice. Aby dojechać do pracy musiał wstawać nawet o godz. 3.30 aby dojechać motocyklem do Nędzy, skąd dojeżdżał na kopalnię pociągiem. – W zimę zakładałem na koło powróz aby nie pośliznąć się na drodze – wspomina jubilat.

Małżeństwo doczekało się trójki dzieci. To nimi oraz małym gospodarstwem zajmowała się Łucja. W domu było sporo pracy, a w wolnym czasie matka rodziny szyła. Spod jej maszyny wychodziły piękne kreacje, w tym suknie ślubne. Żona Karola słynęła również ze świetnej jazdy samochodem. Często objeżdżała okolice syreną czy trabantem. – Tyle pracowała, a nie ma emerytury – zastanawia się dziś pan Karol. – Nie narzekaj – przerywa mu szybko żona, która woli się skupiać na pozytywnych rzeczach.

21 czerwca do domu państwa Mikołajków zapukała burmistrz Kuźni Raciborskiej Rita Serafin, która wraz z kierowniczką Urzędu Stanu Cywilnego Katarzyną Emrich odwiedzają wieloletnie małżeństwa z kwiatami i upominkami. Wcześniej jubilatom zagrał na harmoszce ich stary znajomy Wilhelm Strzelczyk.

Oboje o swoim małżeństwie mówią, że opierało się na miłości. Kłótnie nie trwały długo i szybko sobie wybaczali. – Chyba coś takiego było – żartuje pani Łucja.

Dziś emerytowany górnik zajmuje się ogródkiem i hodowlą kóz i kur. Jego żona zapewnia, że jej się nie nudzi. W codziennym życiu pomaga im córka z mężem. Jubilaci mają jeszcze sześcioro wnucząt i cały czas czekają na prawnuki.

(woj)