„Ostatnia Wieczerza„ w stołówce Arki N

Pan Jerzy jest przekonany, że urodził się z pędzlem w ręce, gdyż jego ojciec dobrze malował, zwłaszcza pejzaże. Z pewnością znany starszemu pokoleniu Teofil Andrzejewski, był w 1945 r. jednym z pierwszych urzędników raciborskiego starostwa. Do Polski przyjechał ze Stanów Zjednoczonych, gdzie pozostawił rodziców i jedenaścioro rodzeństwa. – Tato wykładał m.in. w NOT i w klasztorze u sióstr języki obce, znał ich chyba z 12. Był kierownikiem zameczku Rafako, pracował też w PSS „Społem”, a na emeryturze w BWA na Długiej, gdzie jego szefem był artysta plastyk Marian Chmielecki – wspomina.

Niepokorny pasjonat sztuki

Gdy pan Jurek pojawił się na świecie, jego ojciec miał już 50 lat. Widywał go rzadko, zwykle wieczorami, kiedy siadał przy jego łóżku i czytał bajki. Uczył  też syna angielskiego, ale trochę, jak na tajnych kompletach, ponieważ w tamtych czasach znajomość języków nie była mile widziana. Pan Jerzy pamięta specyficzne poczucie humoru ojca, który wpisując w dokumenty znajomość języków obcych, skreślił niemiecki i poprawił na – enerdowski. Pod tym względem jestem taki, jak on, nigdy nie wiadomo kiedy mówię prawdę, a kiedy żartuję – mówi o łączących go z ojcem podobieństwach.

Ojciec zaraził go również zamiłowaniem do książek. Mając 12 lat przeczytał Dumasa, chętnie zaglądał do bogatej biblioteki w Rafako, gdzie wtenczas pracował pan Teofil. – Lubię literaturę piękną, z przyjemnością sięgam po dobrą klasykę, którą można znaleźć w bibliotece Domu dla bezdomnych, ale przejadła mi się sensacja, gdy tylko zaczynam czytać to już wiem, jak się skończy – opowiada o swych czytelniczych priorytetach.

W życiu imał się różnych zajęć. Już w szkole był niepokorny, zawsze robił to co chciał, a nie to co mu kazano. Zwykle uchodziło mu to, ponieważ był zdolnym uczniem i miał dobre oceny. Pasjonowała go chemia, fotografia, lubił szermierkę i pływanie. Z wykształcenia jest chemigrafem.   Zawód ten zanikł, w momencie kiedy nowoczesna poligrafia zdominowała pracę w drukarni. Zatrudnienie znalazł więc jako brygadzista, a następnie mistrz zmianowy w Domgosie, był szefem produkcji w Sprawności. Potem podejmował się jeszcze innych zajęć, pracując jako: magazynier, towaroznawca, górnik. – Na swoją zgubę otworzyłem knajpę w Raciborzu, od tego momentu zaczęły się nieszczęścia, alkohol, a następnie problemy rodzinne. Wyjechałem do Niemiec, gdzie pracowałem kilka lat – opowiada o kolejach swego życia.

Nienawidzi być pod kontrolą, dlatego długo bronił się się przed zamieszkaniem w Domu dla bezdomnych. – Przyszedłem do ośrodka rok temu, 2 maja. Lało jak z cebra i wysiadając z autobusu musiałem tutaj wejść. Wtedy zobaczyłem moją sąsiadkę – szefową, chciałem zawrócić, ale usłyszałem: „Nie martw się Jurek, już od dawna wiem, że tutaj przyjdziesz” – wspomina moment kiedy przekroczył próg swego obecnego domu. Dziś jest zadowolony z wyboru. W pokoju mieszka sam, co pozwala mu tworzyć. Ciągle jednak myśli o usamodzielnieniu się. Kilkanaście lat spędził we Wrocławiu i chciałby tam wrócić.

Ożywił wizerunek domu dla bezdomnych

Sztuka jest tym, co szczególnie sobie upodobał. Nie potrafi jednak być wierny tylko jednej jej dziedzinie, dlatego maluje, rzeźbi, a kiedyś kleił ze słomki, a nawet haftował. W odróżnieniu od ojca lubi malować portrety. – Dziwnym trafem, nie zobaczy pani u mnie żadnego, ponieważ większość z nich robię na zamówienie. Nigdy jednak swej sztuki nie traktowałem poważnie za wyjątkiem okresu latach 80., kiedy urodził się syn. Wtenczas malowałem dla nowo otwartej galerii w Jastrzębiu-Zdroju obrazy inspirowane pracami Joya Carosa i Sary Moon. Portrety były w większości bezosobowe, choć sprzedałem również kilka mojej żony – opowiada, jak za zarobione pieniądze umeblował mieszkanie. W Niemczech natomiast malował psy. – Sąsiad siostry, który stracił ukochanego psa poprosił mnie o jego namalowanie. Potem ze związku kynologicznego przynosił mi kolejne zlecenia na portrety czworonogów. Malowanie ich było intratne, a przy tym łatwe, bo jakiegokolwiek psa by pani nie namalowała, to będzie podobny – śmieje się pan Jerzy.

Podczas posiłków w stołówce ośrodka, jego uwagę zwróciła pusta, wymagająca odnowienia ściana. Zapytał kierownika Zenona Stube, czy może coś namalować. – Zgodził się, więc mu ją pomazałem. Początkowo myślałem o stajence. Znalazłem jednak ładną kartkę z „Ostatnią Wieczerzą”, która mnie zainspirowała – opowiada o obrazie, który zaczął tworzyć przed Wielkanocą.

Pomimo że dzieło wydaje się ukończone, pan Jerzy nie jest zadowolony ze swej pracy i planuje, że będzie miał co poprawiać przez następne 10 lat. Jednocześnie już rozgląda się za czymś nowym. – Gdy widzę przy ośrodku puste zaniedbane postumenty, kusi mnie, by stworzyć coś trwałego. Pewnie będę musiał załatwić jakieś pręty zbrojeniowe, pracowałem przecież jako zbrojarz – snuje swe rzeźbiarskie plany.

Żartuje też, że na zakup artykułów plastycznych wydaje więcej niż powinien. Bardzo pomaga mi wychowawca, dzięki jego staraniom dostałem pieniążki z zarządu na zakup materiałów – podkreśla Jerzy Andrzejewski i dodaje, że ma 60 lat i jeszcze dużo do zrobienia.

Ewa Osiecka