Ludwik Konarzewski junior – malarz, rzeźbiarz, nauczyciel

Urodził się 20 kwietnia 1918 r. w Buzułuku w Rosji. Imię odziedziczył po ojcu Ludwiku Konarzewskim, który wraz z żoną Jadwigą z domu Wałach, został internowany przez Rosjan po wybuchu I wojny światowej na Mazowszu, gdzie małżeństwo przebywało w podróży poślubnej. Konarzewscy na internowanie trafili do Buzułuku w Rosji. Tam urodził się ich pierworodny syn Stanisław, który jednak zmarł w 1916 r. Zesłanie przeżył za to drugi syn – Ludwik. W 1919 r. Konarzewscy wraz z synem opuścili Rosję i przez Odessę, Lwów, Lublin trafili do Warszawy. Jadwiga Konarzewska nakłaniała jednak męża do powrotu w rodzinne strony, czyli na Śląsk Cieszyński, co też stało się faktem w 1920 r. W 1922 r. Konarzewscy zamieszkali w Istebnej, gdzie założyli osadę i kolonię artystyczną Bucznik, przy której rozwinęły się warsztaty i szkoła plastyczna, do której uczęszczała miejscowa młodzież. W 1932 r. zmarła Jadwiga Konarzewska. Ludwik junior, który miał też brata Stanisława oraz siostry Marię i Jadwigę, w 1938 r. rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w zakresie malarstwa, które przerwała wojna. W czasie II wojny światowej Bucznik został opuszczony przez Konarzewskich, którzy schronili się w Krakowie. Po wojnie działali na Górnym Śląsku, gdzie zamieszkał Ludwik senior. Jeszcze w 1945 r. Konarzewscy założyli w Rydułtowach Państwowe Ognisko Plastyczne, które działając jako placówka państwowa przyczyniło się m.in. do rozwoju i upowszechnienia lokalnej tradycji rzeźby w węglu. Miało ono podobną misję jak przedwojenna szkoła plastyczna w Buczniku. W 1948 r. Ludwik junior ukończył przerwane przez wojnę studia. Od 1945 r. przez 30 lat pracował w Rydułtowach jako nauczyciel, a po śmierci ojca w 1954 r., jako dyrektor Państwowego Ogniska Plastycznego. Stał się osobowością w znacznym stopniu kształtującą poziom i jakość świadomości plastycznej społeczności Rydułtów. Pracę w Rydułtowach łączył z działalnością w rodzinnym Buczniku, gdzie po wojnie Konarzewscy wznowili działalność szkoły plastycznej – założyli tam społeczne Ognisko Kultury Plastycznej. Działało ono do 1960 r. i było prowadzone wspólnie przez Ludwika juniora i jego żonę Joannę z domu Jonderko oraz siostrę Marię.

Ludwik junior jest autorem około 1000 obrazów olejnych, wielu polichromii i artystycznych elementów wystroju kościołów oraz gmachów użyteczności publicznej na Górnym Śląsku, a także w innych regionach Polski. Wiele z tych prac realizował razem z żoną. Jest autorem wielu pomników, m.in. Karola Miarki w Zabrzu, pomników Powstańców Śląskich i Ofiar II wojny światowej na Górnym Śląsku, pomnika Walki i Męczeństwa w Rydułtowach, rzeźby plenerowej przedstawiającej Górala Śląskiego w Istebnej.

Za pracę artystyczną i pedagogiczną był wyróżniany, m.in. Sztalugą im. Juliana Fałata, która jest nagrodą przyznawaną przez Beskidzkie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne. Uczestniczył w zbiorowych oraz indywidualnych wystawach krajowych i zagranicznych.

Zmarł 23 stycznia 1989 r. w Cieszynie. Z żoną Joanną miał troje dzieci: córkę Iwonę oraz dwóch synów – Ludwika i Krzysztofa. W uznaniu dokonań dla społeczności Rydułtów w 1999 r. imieniem Ludwika Konarzewskiego juniora nazwano plac naprzeciw Urzędu Miasta w Rydułtowach, samo zaś Państwowe Ognisko Plastyczne – imieniem Ludwika seniora. Artur Marcisz